ABD Kongre Binası’nın kubbesi, 6 Ocak 2022’de Washington, DC’de yansıtılıyor Fotoğraf: Anna Moneymaker/Getty Image Hayal et senin ailenin nesiller boyu süren bir geleneği vardır, her 10 akşam yemeğinde rakunlar gibi komşularınızın çöp kutularını aramanızı ve ne bulursanız onu yemenizi gerektirir. Genellikle hiçbiriniz bunu neden yaptığınızı sormazsınız. Bu sadece anne babandan öğrendiğin şey. Ama bazen birileri…
Fotoğraf: Anna Moneymaker/Getty Image
Hayal et senin ailenin nesiller boyu süren bir geleneği vardır, her 10 akşam yemeğinde rakunlar gibi komşularınızın çöp kutularını aramanızı ve ne bulursanız onu yemenizi gerektirir.
Genellikle hiçbiriniz bunu neden yaptığınızı sormazsınız. Bu sadece anne babandan öğrendiğin şey. Ama bazen birileri aile araştırması yapar ve bunun 1800’lerin başlarında ortaya çıktığını öğrenir, büyük-büyük-büyük-büyük-büyük-büyük-büyük büyükbabanız günlüğünde bu geleneği yarattığını “böylece her beşte bir çocuk famonelladan ölür” diye açıkladığında ortaya çıkar. ” Ve bunun hala işe yaradığını kabul etmelisiniz, çünkü ara sıra çocuklarınızdan biri gıda kaynaklı hastalıklardan ölüyor. Yine de çöpü yemeye devam ediyorsunuz.
Amacı aktif olarak kötü niyetli olan veya hiçbir amaca hizmet etmeyen bu eski geleneklerden düzinelerce olması dışında Amerikan siyaseti böyledir. Yine de 21. yüzyılda hayatımıza midye gibi yapışıyorlar. Onlardan kurtulmak için birlikte hareket edemeyiz.
Washington siyasetini rahatsız eden – ve potansiyel olarak geri kalanımızı zehirleyen – borç tavanı, bu iğrenç fikirlerden en az altı tanesinden sadece biri.
İster inanın ister inanmayın, borç tavanı Amerika Birleşik Devletleri’nin eskiden yaptıklarının üzerinde bir gelişme. Kongre bir zamanlar yürütme organından herhangi bir borçlanma yapmak için izin almasını şart koşuyordu ve aslında çoğu zaman tüm detayları – yani tahvillerin vadesinin ne kadar süreceği, hangi faiz oranını ödeyeceği vb.
Bu, bir ülkeyi yönetmenin korkunç bir yoluydu ve Kongre, Birinci Dünya Savaşı’ndan sonraki on yıllar boyunca bu korkunç sistemi biraz daha az korkunç olan başka bir sisteme dönüştürdü. Şimdi Kongre, hükümetin toplam borçlanmasını sınırlandırıyor ve Hazine Bakanlığı’nın ayrıntılarla ilgilenmesine izin veriyor.
Ama yine de mantıklı değil. Kongre zaten yürütme organına belirli faaliyetler için para harcama ve ayrıca belirli vergiler koyma emri verdi. Kongre’nin, hükümetin kendisinin gerektirdiği harcama ve vergiler arasındaki farkı telafi etmek için yalnızca belirli bir miktarda para ödünç alabileceğini söylemesi de çelişkili ve aptalca.
Aynı zamanda tehlikelidir. Borç limiti aşılırsa ne olacağını kimse tam olarak bilmiyor ve Biden yönetimi faturaları ödemeye devam etmek için sahip olduğu çeşitli seçenekleri kullanamıyor. Ama kesinlikle son derece tatsız olurdu.
Geçmişte, bu tehlike hiçbir zaman gerçekte kendini göstermedi, haklı olarak. Bir borç limiti karışıklığı, geleneksel olarak Cumhuriyetçi Parti tarafından temsil edilen finansal ve kurumsal çıkarlara derhal en fazla acıyı verecektir. Bazılarının gözlemlediği gibi, CHP’nin borç limitini koşulsuz olarak yükseltmeyi reddetmesi, deli bir adamın kafasına silah doğrultup “Bana istediğimi ver yoksa ateş ederim!”
Ancak bu metaforla ilgili iki sorun var. İlk olarak, Cumhuriyetçi Parti’nin güçlü bir fraksiyonu kendini kafasından vurmanın o kadar da acıtmayacağına ikna olmuş görünüyor. İkincisi, ülkenin geri kalanı GOP’un mecazi yapışık ikizi. Eğer o hizip intihar etmeye karar verirse, bu bizim için de ciddi sorunlara yol açacaktır.
Kendisi için bu anlamsız sorunu yaratan hemen hemen tek ülke Danimarka’dır. 6 yaşımdayken kısa bir süre orada yaşadım ve televizyonda Amerikan programları yayınlarken onlara eşlik edecek reklamları yoktu ve fazladan zamanı bir kasede yüzen japon balığı görüntüleriyle doldurdular. Borç limitini korumak, bizi kaçınılmaz olarak bu türden korkunç bir sosyalizme giden yola götürecektir.
ABD sağı sürekli olarak Seçim Kurulunun, onu daha küçük kırsal eyaletlere başkanın seçiminde söz hakkı vermek için yaratan kurucularımızın kalıcı bilgeliğinin bir işareti olduğunu ilan ediyor.
Bu, Kurucu Babaların ne yaptıklarına dair hiçbir fikirleri olmayan budalalar olduğuna da inanmaları gerektiği anlamına gelir. İlk beş başkandan dördü Virginia’dandı ve dördü de iki dönem görev yaptı. Bu arada, tek istisna, Massachusetts’ten John Adams, sadece dört yıldır görevdeydi. Bu, başkanların ilk 36 yılı boyunca, 32’si için genel müdürün Virginia’lı olduğu anlamına gelir. Ve bu dönemde Virginia, Amerika’nın ya en büyük ya da en büyük ikinci eyaletiydi.
Ancak, Amerika’nın kurucuları aslında inanılmaz derecede beceriksiz değillerdi. Seçim Koleji’nin asıl mantığı James Madison tarafından 1787’de Anayasa Konvansiyonunda açıklandı. Madison, bir cumhurbaşkanı seçmenin en iyi yolunun, “seçkin Karaktere sahip bir İcra Yargıcı oluşturmak için tasarlanabilecek herhangi bir şey kadar muhtemel olan” halk oylaması olacağına inandığını söyledi.
Ancak “halkın acil bir seçimine katılma konusunda ciddi nitelikte ancak bir zorluk vardı.” Madison, bunun, Güney eyaletlerinin genellikle erkeklerin oy kullanabilecekleri konusunda daha katı sınırlara sahip olması ve nüfuslarının daha fazlasının köleleştirilmesi gerçeği olduğunu söyledi. Bu, Güney’in “etkisi olamayacağı” anlamına geliyordu. [a popular] seçim” ve dolayısıyla bu yöntemi kullanan bir Anayasayı asla desteklemez. Bu nedenle, ABD’yi yerden kaldırmak için Seçici Kurul pisliği gerekliydi.
Ancak Madison, hiçbir şekilde demokrasiden yana değildi. Anayasa Konvansiyonunda da söylediği gibi, yeni ülkenin ayakta kalabilmesi için hükümetin bir kısmının büyük, zengin toprak sahiplerinin “paha biçilmez çıkarlarını” temsil etmesi ve ayaktakımının servetlerini ellerinden almak için oy kullanamamasını sağlaması gerektiğine inanıyordu. . Madison, Philadelphia’da yarattıkları yapının bir kısmının, “varlıklıların azınlığını çoğunluğa karşı koruyacak şekilde oluşturulması gerektiğine” inanıyordu. Bu nedenle senato bu organ olmalıdır.”
Anayasa başlangıçta senatörlerin eyalet yasama meclisleri tarafından seçilmesini emrediyordu. Bu, 17. Değişiklik ile değiştirildi ve senatörler 1913’ten beri halk tarafından seçiliyor. Bununla birlikte, Madison’ın planı şaşırtıcı derecede iyi işlemeye devam ediyor ve Senato hala Amerikalıların siyasi umutlarının öldüğü yer.
Buradaki bir çözüm, California yasama meclisinin Demokratların federal Meclis ve Senato’yu kontrol etmesini beklemesi olabilir. O zaman California, kendisini Wyoming büyüklüğünde nüfusa sahip, yoğun bir şekilde gerrymanderli 68 mavi eyalete ayırabilir. Kongre, tüm yeni eyaletleri ve onların 136 Demokrat senatörünü birliğe kabul edebilir ve ardından herhangi bir kırmızı eyaletin benzer bir şeyi denemesini kolayca engelleyebilir. Bu tamamen anayasal olacaktır ve ABD’nin kurucuların bilgeliği hakkında konuşmayı bırakmasını sağlamak için buna değer.
Senato doğası gereği popüler demokrasiye karşıdır. Ancak onu yönetenler, uzun süredir onun yeterince anti-demokrasi olmadığına inandılar ve bu nedenle haydutların üstün çoğunluk gerekliliklerini desteklediler. 1917 ile 1994 yılları arasında, filibuster sayesinde 30 yasa tasarısının geçişi durduruldu. Bunların yarısı, linç karşıtı önlemler, 1957 Sivil Haklar Yasası ve anket vergilerini yasaklama girişimleri dahil olmak üzere medeni haklar önlemleriydi. Bu nedenle 2020’de Barack Obama, filibuster’ı “Jim Crow kalıntısı” olarak adlandırdı. Ancak ne o ne de önde gelen herhangi bir Demokrat, ondan kurtulmak için fazla enerji harcamadı.
ABD’de genel olarak oylamanın işleyiş şekli, en çok oyu alan kişinin kazanmasıdır. Bu basit, anlaşılması kolay ve kötü. Doğal olarak iki partili bir düopol yaratır, çünkü her bir parti, kendi saflarında üçüncü bir partiye oy verme eğiliminde olan herhangi bir kötü niyetli kişiye basitçe spoiler görevi göreceklerini doğru bir şekilde anlatabilir – yani, ilk tercih ettikleri adaya oy verirlerse, sadece son seçtikleri adayın kazanma olasılığını artırıyor.
Anında ikinci tur oylama ve – eyalet ve federal düzeyde Meclis seçimleri için – çok üyeli bölgeler de dahil olmak üzere, bu soruna birkaç mükemmel çözüm var. Buradaki sorun, hem Demokrat hem de Cumhuriyetçi partilerin mevcut düzeni sevmeleri ve sırf Amerika için iyi olur diye kendileri için daha fazla rekabet yaratmakla ilgilenmemeleri.
Çoğu siyasi yorumcunun size bunu söylemeye cesareti yok ama benim var: Şu anki tüm acılarımız Florida Panhandle’ın suçu.
Coğrafi ve kültürel olarak Florida Panhandle hiçbir anlam ifade etmiyor. Herhangi bir mantıklı haritada Alabama’ya ait olurdu. Ancak Birleşik Krallık, İspanya ve Fransa arasındaki eski sömürge mücadeleleri sayesinde Florida’nın bir parçası – Amerika Birleşik Devletleri bile olmadan önce olan mücadeleler.
Florida’nın muhafazakar panhandle’ı olmasaydı, Al Gore 2000 seçimlerinde Florida’da George W. Bush’u kolaylıkla yenebilir ve başkan olabilirdi. Bush yönetimi, istihbarat teşkilatlarının yaklaşan 11 Eylül saldırılarıyla ilgili tüm uyarılarını kararlı bir şekilde görmezden geldi, ancak Gore neredeyse kesinlikle tehdidi terörist komployu bozacak kadar ciddiye alacaktı. 11 Eylül yok, Irak Savaşı yok. Ve Bush başkanlığı, Birleşik Vatandaşlar için Yüksek Mahkeme’de çoğunluk ve bunun ardından ABD siyasi sistemine felaket getiren nakit akışı yok. Ayrıca, 2007-2008 ekonomik felaketi muhtemelen gerçekleşmezdi veya çok daha az şiddetli olurdu.
Bunun yerine Florida Panhandle bize sürekli kontrolden çıkan şu anki ülkemizi verdi. Ayrıca bize Errol Morris’in orijinal adı “Nub City” olan “Vernon, Florida” belgeselini de verdi. Küçük bir kasabada yaşayan pek çok kişi, parçalanma sigortası almak için kendi uzuvlarını kesmişti.
İşte bu kadar: bize eziyet etmekten başka bir şey yapmayan altı korkunç siyasi fikir. Şu anda bunu borç tavanıyla yaşıyoruz ve yakında bunu çok daha büyük bir dereceye kadar hissedebiliriz. Yine de bunların hiçbirinden kurtulmak içimizde yok. İnsan toplumundaki en güçlü gücün para ya da seks gibi normal adaylar değil, atalet olduğunu düşünmeniz için yeterli.
